Mocht NOS de beelden met “kaper” Tarik Z. eigenlijk wel uitzenden? De hoofdredacteur van de NOS, Marcel Gelauff, vindt van wel. Logisch, hij besloot er zelf toe. Maar kan hij als niet- jurist wel goed beoordelen wat wel en niet mag?
Zo eenvoudig is het niet. De mediajuristen zijn verdeeld. Het ene kamp (waar ik mijn tentje heb opgeslagen) oordeelt dat Tarik Z. weliswaar recht heeft op privacy, maar dat recht heeft verspeeld door zelf het TV- podium te betreden. Het andere kamp vindt dat privacy prevaleert. Tarik Z. heeft weliswaar zelf de publiciteit gezocht, maar niet déze publiciteit waarbij hij zo te kijk wordt gezet.
Een Rotterdamse hoogleraar maatschappij, media en cultuur stelde dat ‘nieuwswaarde’ in elk geval nóóit een argument is beelden onbewerkt uit te zenden. Dat is in juridische zin klare onzin. Misschien bedoelt hij in maatschappelijk opzicht. Verrek, naast de juridische heb je natuurlijk ook nog zoiets als een maatschappelijke werkelijkheid.
Ook de scherpe NRC –columnist Bas Heijne mengde zich in deze discussie. Zo complimenteus als Heijne is over de verbluffende nuchterheid van de portier van de NOS-studio, zo afkeurend is hij over het besluit van Gelauff om de beelden ongecensureerd uit te zenden. Had de NOS niet kunnen inschatten dat Tarik Z. verward was en tegen zichzelf beschermd had moeten worden door hem onherkenbaar te maken?
Heeft Tarik Z. ondanks zijn zelfgekozen publiciteit, toch niet zijn recht op privacy verspeeld omdat hij op een andere manier in beeld is gekomen dan hij had beoogd? Dat ook al kies je er zelf voor om op televisie te komen, je je toch kunt beroepen op inbreuk op je privacy, als het allemaal niet helemaal ging zoals je had gehoopt? Dat zou wat zijn zeg. Dan moeten we als de sodemieter een aantal beelden met terugwerkende kracht censureren ter bescherming van de personen in kwestie.
Bijvoorbeeld de stekkerdoos (van) Jolanda Sap in de Tweede Kamer. En de schaamroodopwekkende scene in Pauw en Witteman waarin Henk Bleker de afgewezen asielzoeker Mauro dat verfoeilijke “wil je mee naar het voetballen”- briefje toeschoof. Dat ging ook niet helemaal zoals Bleker vooraf voor ogen had. Sommige mensen kun je beter uit voorzorg permanent onherkenbaar maken.