Vandaag past hier niets anders dan Charlie Hebdo. Wat valt daar juridisch over te zeggen? Verdomd weinig. Satire mag wel en moord mag niet. Dat is de eenvoudige samenvatting.
Dan naar de media. Het klinkt oneerbiedig maar eigenlijk is de berichtgeving over een dergelijke maatschappelijke en menselijke ramp ronduit saai. Iedereen is het met elkaar eens: dit kan niet, mag niet, afschuwelijk.
Iedereen roept om het hardst dat juist nu om het hardst geroepen moet worden. De ogen zijn vooral gericht op de cartoonisten en die hebben zich danig geroerd. De kranten staan bol van de cartoons met potloden – als wapen tegen de terreur of als symbool van de aangevallen vrijheid van meningsuiting. Mooi is de cartoon van Ruben Oppenheimer: twee rechtopstaande potloden die als Twin Pencils op het punt staan te worden geraakt door een vliegtuig.
Toch had ik iets anders verwacht dan cartoons met symbolische potloden. Ik had een “Hoofdredacteuren, verenigt u” verwacht met als gevolg massale publicatie van dié cartoons die de terroristen nu juist willen “verbieden” met hun in kogels gegoten moraliteit. Eén voor allen, allen voor één.
Dat was mooi geweest. En effectief ook. Want van vroeger in de klas weet u hoe het werkt. Als één kindje een krijtje naar de meester gooit, wordt één kindje de klas uitgestuurd. Als alle dertig een krijtje gooien, worden er niet dertig uitgestuurd maar nul. Die tactiek had ik verwacht.
De reden dat dat niet is gebeurd, kan niet anders zijn dan angst. Philippe Remarque, hoofdredacteur van de Volkskrant, vertelde in DWDD dat er bij hem eigenlijk nooit discussie is of iets kan worden geplaatst. Er belandt simpelweg niets op zijn bureau dat op de rand is. Blijkbaar passen zijn journalisten en cartoonisten zelf al censuur toe. Dat zal bij andere kranten niet anders zijn. Het is even begrijpelijk als spijtig. De angst voor terreur heeft dus al wortel geschoten en is onderdeel geworden van het journalistieke systeem.
Hoe zal de wedstrijd tussen vrijheid en terreur verder verlopen? Na de doodschop op Charlie is Team Vrijheid de moed in de kicksen gezonken. Er is nog oneindig veel speeltijd te gaan, maar Team Terreur heeft het winnende doelpunt allang gemaakt.