“Pap, hoe heten die voetballers ook alweer waar we vanmiddag heen gaan?” vroeg mijn jongste zoontje. “Dennis Bergkamp en Johan Cruijff”. Weinig herkenning. “Dennis Bergkamp, die is toch heel oud?”
Zo’n zinnetje geeft best veel informatie, namelijk (1} mijn kinderen zitten niet zo lekker in onze sporthelden, (2) zo ziet mijn zoontje dus mensen die ongeveer mijn leeftijd hebben en (3) als Bergkamp oud is, dan moet Cruijff wel van de generatie Sinterklaas zijn. Misschien zaten ze vroeger in Spanje wel bij elkaar in de klas.
Maar goed, deze week zat ik met mijn twee jongens (5 en 7) achter in de taxi, op weg naar Grand Café Fossa in Bos en Lommer. Uitgenodigd door de uitgever van de Bergkamp- biografie.
Echt enthousiast waren de jongens niet, dus ik vroeg aan de taxichauffeur wie de beste Nederlandse voetballer aller tijden is. De chauffeur ging helemaal los op Cruijff. Van opzij zag ik de blik van mijn oudste. De woordenstroom van de chauffeur werd onderbroken door de vraag waarom we er nog niet waren.
Het was nogal druk in Café Fossa. Veel pers, waaronder Al Jazeera en BBC, fotografen, filmploegen en mannen met kleine boekjes.
Wie mocht het eerste exemplaar in ontvangst nemen, had de uitgever Bergkamp gevraagd. Echt het allerliefste Johan Cruijff. En als dat niet kon, dan Johan Cruijff. En zo kwam het dat naast Bergkamp op het podiumpje werd geroepen “the man who knows everything about everything”.
Na uitreiking van het boek en een enkele persvraag moest Cruijff er al weer vandoor. Jammer, afgelopen. Toen tikte mijn oudste zoontje me op de arm. Of hij ook een vraag mocht stellen. “Ja hoor, doe je best”. Dat werd natuurlijk niks, Cruijff had al een stap van het podium genomen toen hij boven het tumult een hoog stemmetje hoorde. “Johan, Johan”.
Cruijff draaide zich om, zag het ventje staan en boog naar hem toe. “Wat is er jongen?” vroeg hij. “Johan, ik wil je wat vragen. Vind je het eigenlijk leuk om beroemd te zijn?” Grote glimlach: “Jazeker jongen, goeie vraag.”
Weg was Cruijff. En apetrots was ik. Toegegeven, 26 seconden is een vrij kort interview. Maar maakt het uit? Neem Zapruder, die had ook genoeg aan een kort item.
Intussen had mijn andere zoontje Bergkamp bij de kladden. Samen met Dennis op de foto en een krabbel in dat prachtige boek.
Sjonge, wát een middag. We hadden het er gisteren nog over. “Was leuk pap, wel jammer dat we dat boek in de taxi hebben laten liggen.”